Φρόσω Καρασαρλίδου: Κοινωνικές δομές υπό ομηρεία

Το τραγικό τέλος ενός παιδιού στα νερά του Αλιάκμονα, που δεν πρόλαβε να κλείσει ούτε ένα χρόνο ζωής, πέρα από το αστυνομικό δελτίο και την παραπομπή της νεαρής μητέρας στη Δικαιοσύνη, αναδεικνύει και μία ακόμα σημαντική πτυχή και αδυναμία της Πολιτείας. Αυτή της δυσλειτουργίας του κοινωνικού κράτους και της υπεύθυνης προσέγγισης και αντιμετώπισης περιστατικών που άπτονται ψυχιατρικών και ψυχικών διαταραχών. 

Το κεντρικό κράτος έδωσε στην τοπική αυτοδιοίκηση αρμοδιότητες και ευθύνες συγκρότησης δομών στο χώρο της πρόνοιας και της Υγείας, χωρίς όμως την διαρκή εξασφάλιση πόρων για τη λειτουργία τους. Χωρίς χρηματοδοτική επάρκεια οι κοινωνικές υπηρεσίες των ΟΤΑ εξαρτώνται διαρκώς από την κεντρική διοίκηση, σε μια νοσηρή ομηρεία.  

Κι ενώ σήμερα που η κοινωνία και οι συνθήκες μετά από πολλά χρόνια οικονομικής κρίσης και τρία χρόνια πανδημίας, χρειάζονται περισσότερο από ποτέ την ουσιαστική στήριξη της πολιτείας, η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλάνη για την πραγματική εικόνα και τη δυσλειτουργία των κοινωνικών δομών. Οι παροχές του κράτους προς αυτές απέχουν πολύ από τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, που οι απαιτήσεις κυρίως στον τομέα της ψυχικής Υγείας, όλο και αυξάνονται. Ούτε με «επιδόματα» ούτε με ψίχουλα μπορούν να λειτουργήσουν, στο πλαίσιο της προσφιλούς τακτικής της κυβέρνησης και των πολιτικών της προτεραιοτήτων. 

Αυτοδιοίκηση και Κράτος έχουν αλληλένδετους ρόλους ευθύνης και ένα αυτονόητο χρέος: Να μπορούν να ανταποκρίνονται. Όσο η απόσταση μεταξύ τους βαθαίνει, δεν θα λείπουν τα ερωτήματα και η αναζήτηση απαντήσεων, αλλά δυστυχώς κατόπιν εορτής.