Τον κοιτούσα κι ένιωθα τα πόδια μου να λυγίζουν . Να ο καρπός της χρυσής ελιάς , να και τα άνθη της αμυγδαλιάς. Το ποίημα. Τα πάντα άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω ου και…έχασα τις αισθήσεις μου. Μετά από λίγο συνήλθα , ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα της αίθουσας . Τα παιδιά, που βρίσκονταν όλα από πάνω μου, ρωτούσαν αι ξαναρωτούσαν τα ίδια πράγματα.
«Παιδιά , το Πέτρινο βιβλίο. Το σημάδι…Είδα το σημάδι. Η καρδιά… Το σχήμα πάνω του. Το ποιήμα που σας διάβαζα εκείνο το πρωί. Εεε…τα λόγια της Ντιμάν και τα λόγια της Άρτεμης. Αχ, όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου. Η ξεναγός; Που είναι η ξεναγός;»
Έδινα τις απαντήσεις στις ενδεχόμενες ερωτήσεις τους . Μόνο που αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτε. Νόμιζαν ότι παραμιλούσα. Πήγα να σηκώσω την πλάκα του βωμού. Όλοι μ ένα στόμα φώναξαν «Μη».Εγώ ακάθεκτη. Έτρεξαν όλοι να με βοηθήσουν. Και ναι , η πλάκα μετακινήθηκε. Και εκεί, τυλιγμένο σε πάπυρους, βρισκόταν ένα βιβλίο. Το τράβηξα έξω κι άρχισα να το ξετυλίγω . Τα μάτια όλων έλαμψαν. Γέμισαν δάκρυα. Ναι, ήταν ένα από τα πέντε βιβλία του Δημήτριου και του Μάρκου. Στεκόμασταν μπροστά του. Δεν ήταν θρύλος, ήταν αλήθεια. Να κι ο τίτλος του: «Το μυστικό της Ζωής».
Μετά από τρεις ώρες διαβουλεύσεων του Μάριου και του Διευθυντή, και με την έγκριση ιστορικών και αρχαιολόγων, ύστερα κι από την υπογραφή των δύο συγγραφέων-Το χειρόγραφο τούτο έργο των Δημητρίου και Μάρκου Αυγερινού ανήκει στη Βιβλιοθήκη των Αιγών-μας δόθηκαν τα ανάλογα έγγραφα γνησιότητας και πατρότητας του βιβλίου. Φυσικά τους φαινόταν απίστευτο. Θεωρούσαν την όλη υπόθεση έναν θρύλο βγαλμένο από τα βάθη της ιστορίας. Δεν ήξεραν ότι ήταν πραγματικότητα και ζήτησαν κάποια στιγμή να μελετήσουν το συγκεκριμένο χειρόγραφο. Κάπου στο μυαλό μου φάνηκε ένας φόβος. Μήπως άρχιζε ένα κυνήγι για τον χαμένο θησαυρό;
https://iwrite.gr/bookstore/mystiko-petrinou-vivliou/
Η Μαμά Βέτα , η Λισάβω από το Ρουμλούκι, η Ελισάβετ Δελιοπούλου
«Μ ενδιαφέρει η ζωή και η παράδοση του τόπου μου. Τα ήθη και τα έθιμά μας στη Μακεδονία. Η ντοπιολαλιά μας, η ιστορία μας. Εμπνεύστηκα τη Λισάβω από αυτά . Απάντησα σε όσους ισοπεδώνουν μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, την ιστορία της Μακεδονίας με μικρά σκέτς που μπορει κανείς να βρει στη διαδικτυακή πύλη «Αλεξάνδρεια-Γιδάς» όπου αρθογραφεί και στο youtube . Τα κείμενά μου ως «Μαμά Βέτα» αφορούσαν τη γυναίκα, την Ελληνίδα μάνα και τη ζωή στην περιφέρεια που συχνά είναι πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα, προκειμένου να κάνουν κάποιες δραστηριότητες τα παιδιά μας πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο σε άλλες περιοχές. Από το χωριό μας για την Αλεξάνδρεια Ημαθίας έχουμε 3-4 λεωφορεία όλη την ημέρα. Η συγκοινωνία δεν είναι τακτική όπως συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις. Πρέπει να οργανωθούμε για να μείνουμε στον τόπο μας και να λύσουμε τα προβλήματά μας», λέει η συγγραφέας Ελισάβετ Δελιοπούλου .Το διάβασμα και το γράψιμο , είναι για την ίδια, ένας τρόπος να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, αλλά και μια φυσική συνέχεια των όσων έκανε τόσα χρόνια. Η Ελισάβετ (Βέτα) Δελιοπούλου, είναι κάτοικος Κυψέλης Ημαθίας, παντρεμένη με τρία παιδιά. Τελείωσε Σχολή Λογιστικής και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες ως εργάτρια, πωλήτρια και υπάλληλος γραφείου.Ασχολείται με τη λαογραφία και τους παραδοσιακούς χορούς. Έχει γράψει πολλά θεατρικά για λογαριασμό πολιτιστικών συλλόγων, αποκλειστικά στη ντοπιολαλιά του τόπου της , του Ρουμλουκιού.
Επικοινωνία: Ελισάβετ Δελιοπούλου 6984 162 807
