Το πρώτο συμπέρασμα για το κυριακάτικο ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ είναι ότι χάσαμε από μία καλύτερη ομάδα. 

Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή είναι ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά απ’ όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος και νίκησε δίκαια.

Είναι μία πολύ καλή ομάδα, σωστά δουλεμένη και με πολλούς έμπειρους και ποιοτικούς παίκτες.

Από εκεί και πέρα όμως, θα σταθώ στο πρώτο γκολ του ματς που μπήκε απ΄ τα… αποδυτήρια.
Κάθε προπονητής ετοιμάζει ένα πλάνο πριν αρχίσει ένα παιχνίδι, αλλά όταν το ματς αρχίζει και στην πρώτη φάση του αγώνα δέχεσαι γκολ, τότε αυτομάτως το πλάνο που έχεις ετοιμάζει δεν ισχύει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έπαιξε ρόλο η απειρία των παικτών του Παναθηναϊκού και το λάθος στο πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ γίνεται από τον Διούδη.

Ο Γιώργος Δώνης επιλέγει ως τρόπο άμυνας στα κόρνερ τη ζώνης κι όχι το «μαν του μαν», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε ειδικές καταστάσεις δεν πρέπει να υπάρχει πρωτοβουλία για μικρές τροποποιήσεις την ώρα του αγώνα, ανάλογα με τις συνθήκες.

Από τη στιγμή που ο Διούδης είδε ότι υπήρχαν αρκετοί παίκτες του ΠΑΟΚ στη μικρή περιοχή του, έπρεπε να φωνάξει σ’ έναν συμπαίκτη του να έρθει και να μπει μπροστά του, να σπρώξει ο ίδιος αντιπάλους πριν την εκτέλεση του κόρνερ και γενικά να μην αφήσει να κάνει ό,τι θέλει ο αντίπαλος στη μικρή του περιοχή. 

Επρεπε να αντιδράσει, να δει με κάποιον τρόπο ο διαιτητής ότι παρεμποδίζεται, να φωνάξει στους συμπαίκτες του «έχω παίκτη που με εμποδίζει», να μπει γρήγορα κάποιος μπροστά του και να αισθανθεί πιο ελεύθερος για να μπορέσει να αντιδράσει σωστά. 

Αυτές είναι λεπτομέρειες που όμως κοστίζουν ακριβά. Και στο πρώτο ενάμιση λεπτό η «ζημιά» είχε γίνει. 

Από εκεί και πέρα η ομάδα προσπάθησε, όμως η διαφορά κλάσης της μίας ομάδας με την άλλη ήταν αρκετά μεγάλη και φαινόταν ξεκάθαρα.

Είχαμε βεβαίως λίγο πριν το ημίχρονο την πολύ καλή ευκαιρία με τον Μακέντα, μετά την ωραία βαθιά μπαλιά του Γιόχανσον, τα παιδιά γενικά το πάλεψαν, αλλά τα όριά μας ήταν μέχρι εκεί.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να εφαρμόσει το πλάνο του πρώτου ημιχρόνου στην Τούμπα, με βαθιές μπαλιές στη φάση ανάπτυξης ή με κλεψίματα μετά από πρέσινγκ και γρήγορες επιθέσεις.
Αλλά ήταν πολύ δύσκολο να κοντράρεις τον ΠΑΟΚ, ειδικά από τη στιγμή που διαμορφώθηκαν έτσι οι συνθήκες μετά το πρώτο γκολ και απέναντι σε μία ομάδα που είναι δίκαια πρώτη και, με εξαίρεση κάποιους παίκτες στην επίθεσή της, διαθέτει σημαντική εμπειρία.

Ο Παναθηναϊκός έχει πολύ λίγους παίκτες με παραστάσεις και αυτό η ομάδα το πληρώνει ακριβά. 

Θέληση είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει, αλλά πολλές φορές αυτό δεν φτάνει.

Πριν το ματς είχα επισημάνει ότι το κομμάτι της συγκέντρωσης, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο… δευτερόλεπτο του ματς, είναι πολύ σημαντικό.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε συγκέντρωση στο πρώτο λεπτό του ματς, δεν είχε συγκέντρωση στο πρώτο λεπτό του δεύτερου ημιχρόνου και με αυτές τις ομάδες είναι πολύ δύσκολο να το γυρίσεις. 

Στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ λένε ορισμένοι ότι ευθύνεται ο Κουρμπέλης, αλλά εγώ δεν συμφωνώ με αυτό.
Το λάθος έγινε όταν χάθηκε η μπάλα στο κέντρο και δόθηκε η δυνατότητα στον Βιεϊρίνια, ενώ η ομάδα βρισκόταν σε αμυντική ανισορροπία, να αλλάξει το παιχνίδι στην απέναντι πλευρά.
Το δεύτερο λάθος ήταν η κακή απομάκρυνση του Ινσούα με το κεφάλι. Μετά ήταν φυσικό κι επόμενο να προκύψει το γκολ του Ζαμπά. 

Ο Ινσούα πάντως ήταν ο μοναδικός παίκτης του Παναθηναϊκού που έβγαλε στο ντέρμπι ισχυρή προσωπικότητα, αλλά όταν ο αριστερός μπακ είναι ο κορυφαίος της ομάδας τότε δεν μπορείς να πάρεις θετικό αποτέλεσμα.

Τακτικά, ο Γιώργος Δώνης προσπάθησε να ανακατέψει την τράπουλα, έβαλε τον Εμμανουηλίδη δίπλα στον Μακέντα στο δεύτερο ημίχρονο, μετά έβαλε και τον Αλτμαν πίσω από τους δύο επιθετικούς σε 1-4-4-2 με ρόμβο στη μεσαία γραμμή, έχοντας μόνο τον Κουρμπέλη 6άρι και τους Δώνη και Μποζούκη εσωτερικούς χαφ, προσπάθησε να ξαναβάλει την ομάδα στο ματς, αλλά ήταν αντικειμενικά πολύ δύσκολο.

Ενα θετικό ήταν ότι προσπαθήσαμε να απειλήσουμε την αντίπαλη εστία με μακρινά σουτ, κάτι που δεν γινόταν στα προηγούμενα παιχνίδια και από τα σουτ του Ινσούα και του Μπουζούκη δημιουργήθηκαν οι μεγαλύτερες απειλές προς το τέρμα του ΠΑΟΚ, που είχε όμως σε εξαιρετική βραδιά τον Πασχαλάκη. 

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι στα τελευταία λεπτά υπήρχε μία αφέλεια και ένα υπερβολικό ρίσκο από το οποίο θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερη ζημιά και να… ανοίξει το σκορ. 

Κατανοώ ασφαλώς ότι όταν χάνεις με 2-0 κι έχεις έναν παίκτη παραπάνω στο γήπεδο, τότε θα αυξήσεις το ρίσκο, αλλά δεν μπορείς να ρισκάρεις τόσο πολύ και να δέχεσαι αντεπιθέσεις «τέσσερις εναντίον ενός» και «έξι εναντίον ενός», γιατί κινδυνεύεις σοβαρά να δεχθείς μεγάλο σκορ.

Ο Παναθηναϊκός φέτος πληρώνει την απειρία της ομάδας, την πρώτη γεμάτη σεζόν πολλών νεαρών παικτών που διαθέτει και σε τέτοια ματς με τέτοιες ομάδες το παραμικρό λάθος θα το πληρώσεις ακριβά.

Πηγή:sdna.gr