Ο μύκητας πρωτοεμφανίστηκε πριν πολλά χρόνια στην Γαλλία, Αυστρία, Σλοβακία και Τσεχία.

Σε αντίθεση με την κερασιά, στην οποία το παθογόνο αναπτύσσεται σχεδόν αποκλειστικά στα φύλλα, οι προσβολές επάνω στο βερίκοκο αφορά τα φρούτα και κατά συνέπεια, οι απώλειες της παραγωγής είναι ποιοτικής φύσεως.

Η ένταση της παθογένειας του μύκητα εξαρτάται από το μικροκλίμα της περιοχής και την ευαισθησία της ποικιλίας. Οι αποστάσεις φύτευσης ο φωτισμός καθώς και το σχήμα διαμόρφωσης του δένδρου είναι σημαντικοί παράμετροι. Τέλος η λίπανση παίζει καθοριστικό ρόλο σε συνδυασμό με σωστή άρδευση. Η τοποθέτηση ενός υγρασιόμετρου εδάφους θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για το κτήμα.

Η αιτία της ευρείας εξάπλωσης του παθογόνου δεν φαίνεται επομένως να οφείλεται στην εισαγωγή νέων ποικιλιών, αλλά μάλλον στις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν την περίοδο της άνοιξης στην περιοχή μας. Σε συνδυασμό μάλιστα με λανθασμένες στρατηγικές άμυνας των φυτών μας και την επιλογή κατάλληλων μυκητοκτόνων.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα στην βερικοκιά εμφανίζονται αρχές της άνοιξης με χαρακτηριστικά τις κυκλικές χλωρωτικές περιοχές των 2-3 mm. σε διάμετρο, στο έλασμα των φύλλων. Αρχικά είναι δύσκολο να εντοπιστούν, στην πορεία όμως διευρύνονται σε νεκρωτικές κηλίδες ξεκινώντας από το κέντρο.

Αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές(βροχερός καιρός με υψηλές θερμοκρασίες), ευνοείται η ξήρανση των φύλλων και στις αρχές του Ιουνίου, μπορείτε να παρατηρήσετε και έντονη πτώση των φύλλων και αυτό γίνεται με αργή αλλά σταθερή ανάπτυξη του μύκητα στα μεσοκυττάρια διαστήματα του ιστό φύλλων.

Στην βερικοκιά τα σύμπτωμα που εμφανίζονται στους καρπούς είναι τα κοκκινωπά δαχτυλίδια{μούτσες-στάμπες},με αποτέλεσμα τα φρούτα να παραμορφώνονται μειώνοντας έτσι την εμπορικής αξία της παραγωγής. Με αποτέλεσμα τα προϊόντα να μπορούν να πουληθούν μόνο για την παρασκευή των χυμών, κατεψυγμένων κύβων ή μαρμελάδας.

Στην κερασιά, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει στο βερίκοκο, πλήττονται μόνο τα φύλλα τα όποια αρχικά μαραίνονται, ξεραίνονται και παραμένουν πάνω στο φυτό μέχρι την επόμενη άνοιξη.Τα συμπτώματα για τα φρούτα είναι αρκετά σπάνια και εμφανίζονται με κοιλώματα και παραμορφώσεις. Οι καρποί που επηρεάζονται σταδιακά αφυδατώνονται και παραμένουν επάνω στα κλαδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα.(photo 4)

Επιδημιολογία

Το παθογόνο που ευθύνεται για τη ασθένεια της ανθράκωσης είναι ο ασκομύκητας Apiognomonia erythrostoma (συν. Gnomonia erythrostoma) ατελής μορφή Phomopsis stipata (συν. Libertina stipata)

Ο μύκητας διαχειμάζει κατά την διάρκεια του χειμώνα στα μολυσμένα φύλλα του εδάφους ,την άνοιξη απελευθερώνονται τα ασκοσπόρια από τα ώριμα περιθήκια και διασκορπίζονται στον αέρα. Όταν οι συνθήκες είναι ευνοικές(υγρασία και υψηλές θερμοκρασίες),τα ασκοσπόρια βλαστάνουν μέσα στο παρέγχυμα του φύλλου και ξεκινάει η διαδικασία της μόλυνσης.

Να επισημάνουμε ότι παρατηρήσεις στη βιολογία του μύκητα έχουν δείξει ότι ο κίνδυνος μόλυνσης ξεκινά στην μετά την ανθοφορία στο στάδιο επιμήκυνσης των βλαστών και τα πρώιμα στάδια της ανάπτυξης φρούτων.

Οι συνεχείς βροχοπτώσεις σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν την περίοδο της άνοιξης κάνουν ευοικές τις συνθήκες εξάπλωσης του μύκητα.

Επίσης το κτήμα συνορεύει με άλλα κτήματα που είναι προσβεβλημένα ο κίνδυνος αυξάνεται όταν μάλιστα ο προσανατολισμός του ανέμου που μεταφέρει τα ασκοσπόρια.

Ο ακατάλληλος εσωτερικός φωτισμός του κτήματος(Φωτόμετρο_ Lux),έχει προέλθει από την τάση της πυκνοφύτευσης χωρίς οι παραγωγοί να γνωρίζουν την συμπεριφορά των υποκειμένων και την ζωηρότητα των ποικιλίων, με αποτέλεσμα να έχουμε κτήματα «τούνελ» χωρίς κατάλληλο εσωτερικό φωτισμό, με ευνοικές συνθήκες για την εξάπλωση του μύκητα και μειωμένα επίπεδα χρώματος και σακχάρων των φρούτων μας.

Καταπολέμηση

Η λύση στο του προβλήματος είναι 50% στα καλλιεργητικά μέτρα όπως: απαραίτητο το θερινό κλάδεμα, το πότισμα να πραγματοποιείται τις ώρες της ημέρας, καταπολέμηση των ζιζανίων, συλλογή των μολυσμένων καρπών και βλαστών και καταστροφή τους με φωτιά.

Και το υπόλοιπο 50% της επιτυχίας πραγματοποιείται με την σωστή στρατηγική χρήσης κατάλληλων μυκητοκτόνων. Η εναλλαγή δραστικής ουσίας με διαφορετικό τρόπος δράσης για να μην αποκτήσει ο μύκητας αθεκτικότητα και το σωστό “timening” της εφαρμογής είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Να μην ξεχνάμε πάντοτε ότι οι δραστικές ουσίες που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να είναι εγκεκριμένες από το Υπουργείο Γεωργικής Ανάπτυξης και Τροφίμων καθώς να τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια τις ημέρες πριν την τελευταία επέμβαση(PHI).

Fonte
Maculatura rossa dell'albicocco - scheda tecnica
http://agricoltura.regione.emilia-romagna.it/fitosanitario/doc/avversita/avversita-per-nome/maculatura-rossa-dellalbicocco-scheda
Difesa dalla Maculatura rossa dell’albicocco i danni interessano sia i frutti che le foglie
Frutticoltura No12_2009(pag.68-69).

Taxonomy
Kingdom:Fungi
Phylum:Ascomycota
Subphylum:Pezizomycotina
Class:Sordariomycetes
Subclass:Sordariomycetidae
Order:Diaporthales
Family:Valsaceae
Genus:Apiognomonia
Species:Apiognomonia erythrostoma

Skydra,2016
panagiotis G.XAFAKOS
Specialist Fruttologo a focus on Stone Fruit tree
http://www.linkedin.com/pub/panagiotis-xafakos/51/905/ab0

Πηγή:blog.farmacon.gr

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μειώσουμε τον κίνδυνο της απώλειας των θρεπτικών στοιχείων από τα φυτά. Η συμπεριφορά του στοιχείου του Καλίου στο έδαφος είναι διαφορετική σε σχέση με αυτή του Αζώτου ή του Φωσφόρου.

Ενώ λοιπόν, μερικοί από τους ίδιους παράγοντες επηρεάζουν τις προαναφερθείσες βασικές αρχές, η ικανότητα του εδάφους να παρέχει και να αποθηκεύει το Κάλιο είναι αρκετά δυναμική.

Η διαθεσιμότητα του Καλίου στο έδαφος εξαρτάται από τον τύπο του πηλού του εδάφους, την ανταλλαγή των κατιόντων, την ηλεκτρική αγωγιμότητα, την οργανική ύλη αλλά και τα επίπεδα υγρασίας και θερμοκρασίας του εδάφους.

Τα φυτά απαιτούν ποσότητες Καλίου ανάλογες με αυτές του Αζώτου. Η παρουσία του Καλίου στο φυτό ενεργοποιεί ένζυμα, παίρνει μέρος στην πρωτεϊνοσύνθεση, στη φωτοσύνθεση, στην κυκλοφορία του νερού, στην κίνηση των στομάτων και στη μεταφορά στο φλοίωμα.

Τα επίπεδα Καλίου συνδέονται με την αφυδάτωση και τη μάρανση των φυτών καθώς επίσης με την παρουσία των εχθρών και το κατά πόσο το φυτό επηρεάζεται δυσμενώς από αυτoύς.

Γενικά, όταν μία καλλιέργεια αναπτύσσεται σε εδάφη με ανεπάρκεια Καλίου, τότε οι αποδόσεις είναι χαμηλότερες των αναμενόμενων και δεν είναι σε θέση τα φυτά να χρησιμοποιήσουν ικανοποιητικά και αποτελεσματικά το νερό και το Άζωτο.

Κατά τη διαχείριση του Καλίου και του Αζώτου, πέραν την παραγωγής, αυτό που σίγουρα μας ενδιαφέρει είναι οι απώλειες της καλλιέργειας τόσο σε νερό όσο και σε αέρα. Μελετώντας το Κάλιο, εστιάζουμε στην ουσία στην προσφορά και στη διαθεσιμότητα του στοιχείου.

Οι 4 βασικές αρχές (4Rs) που πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν κατά την καλιούχο λίπανση είναι:

✔  Η σωστή πηγή Καλίου:

Όταν το Κάλιο διοχετεύεται στην καλλιέργεια μέσω των λιπασμάτων, αυτό είναι πάρα πολύ διαλυτό και διαλύεται ταχύτατα όταν υπάρξει η απαιτούμενη εδαφική υγρασία. Από τη στιγμή που το λίπασμα διαλυθεί στο έδαφος, το διαθέσιμο Κάλιο για τη θρέψη των φυτών παραμένει το ίδιο για όλες τις πηγές τροφοδοσίας του στοιχείου.

Το θρεπτικό στοιχείο που συνοδεύει το Κάλιο στην αντίστοιχη πηγή τροφοδοσίας του θα αλλάξει τη διαλυτότητα, το Ph, το επίπεδο αλατότητας κ.α.

Το Χλωριούχο Κάλιο (KCL), είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο καλιούχο λίπασμα εξαιτίας του χαμηλού κόστους και της υψηλότερης συγκέντρωσής του σε Κάλιο σε σχέση με άλλες πηγές Καλίου. Ωστόσο, υψηλές συγκεντρώσεις αλάτων από χλωριούχα λιπάσματα, μπορούν να κάψουν τις καλλιέργειες εάν οι δοσολογία, τα επίπεδα χλωρίου στο έδαφος καθώς επίσης και η σωστή εφαρμογή του λιπάσματος δε ληφθούν υπ’όψιν.

Η ευαισθησία των καλλιεργειών στο χλώριο μπορεί να εμφανίζει διακυμάνσεις ανάμεσα στα διαφορετικά φυτικά είδη. Σαφώς θα πρέπει να λάβουμε αρχικά υπ’όψιν την ευαισθησία της καλλιέργειας στο χλώριο, τις συνθήκες υγρασίας του εδάφους και τα εδαφικά επίπεδα χλωρίου πριν επιλέξουμε την κατάλληλη πηγή Καλίου.

✔  Σωστή δοσολογία:

Η διαθεσιμότητα του Καλίου στο έδαφος καθορίζεται κατά πολύ από την ορυκτολογική σύνθεση του εδάφους: περιεκτικότητα σε άλατα, άργιλο και ιλύ. Επιπροσθέτως, η περιεκτικότητα του εδάφους σε οργανική ουσία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην κίνηση του Καλίου στο έδαφος.

✔  Κατάλληλος χρόνος:

Η αποτελεσματικότερη απορρόφηση του καλίου από την καλλιέργεια μπορεί να επιτευχθεί με τη σωστή χρονική στιγμή εφαρμογής του καλιούχου λιπάσματος. Σε εδάφη υψηλής CEC, μία και μόνη εφαρμογή λιπάσματος είναι αρκετή, διότι το έδαφος είναι σε θέση να συγκρατήσει το Κάλιο και να το μετατρέψει στην κατάλληλη μορφή απορρόφησής του από το φυτό. Για τα εδάφη με χαμηλή CEC, οι διαδοχικές εφαρμογές λιπάσματος μπορούν να βελτιώσουν τη χρήση του Καλίου και να μειώσουν την πιθανή απώλειά του λόγω απορροής.

Οι διαδοχικές εφαρμογές του Καλίου, συμπεριλαμβανομένων και διαφυλλικών εφαρμογών, είναι οι περισσότερο ωφέλιμες όταν η καλλιέργεια έχει μία σταθερή ζήτηση για Κάλιο καθ’όλη την καλλιεργητική περίοδο.

Καλλιέργειες όπως το βαμβάκι και η σόγια, προσλαμβάνουν μικρότερες ποσότητες Καλίου κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, ενώ το βαμβάκι έχει υψηλές απαιτήσεις σε Κάλιο στις αρχές της ανάπτυξής του πριν ακόμη ξεκινήσει η ανάπτυξη της ξηράς ύλης. Η εδαφική υγρασία επηρεάζει το πώς και το αν το Κάλιο μετακινηθεί μέσω της διάλυσής του προς τις ρίζες του φυτού ώστε τελικά να απορροφηθεί από το φυτό.

✔  Σωστή εφαρμογή:

Το εδαφικό Κάλιο μετακινείται καθώς και το νερό μετακινείται μέσα στο φυτό από τη στιγμή που οι ρίζες δημιουργούν οσμωτική πίεση έτσι ώστε να μετακινηθεί το νερό μέσα στο έδαφος. Αυτή η σχέση μεταξύ Καλίου και νερού μας δίνει σίγουρα σημαντικές πληροφορίες για το πού πρέπει να τοποθετήσουμε το καλιούχο λίπασμα. Σε εδάφη με υψηλή CEC, εφαρμογές λιπασμάτων οι οποίες δεν ενσωματώνονται μπορεί να οδηγήσουν στην εδαφική διαστρωμάτωση του Καλίου, στην περιορισμένη κίνησή του και σε χαμηλή απορρόφηση του στοιχείου από τα φυτά επειδή οι ρίζες πότε δεν είναι άμεσα συνδεδεμένες με το Κάλιο που εφαρμόζεται στην καλλιέργεια.

Η ελαφρά ενσωμάτωση του λιπάσματος ή η εφαρμογή σε ζώνες στην περίπτωση εδαφών με υψηλή CEC, θα βελτιώσει την ικανότητα των ριζών να προσλάβουν το στοιχείο. Ωστόσο, όταν εφαρμόζουμε Κάλιο σε ζώνες, είναι πολύ σημαντικό να το εφαρμόζουμε αρκετά μακριά από το σπόρο έτσι ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος να επηρεαστεί αρνητικά η βλάστηση του σπόρου ή η ανάπτυξη του φυταρίου.

Η επιφανειακή εφαρμογή του Καλίου χωρίς καθόλου ενσωμάτωση θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική στην περίπτωση εδαφών με χαμηλή CEC, λόγω υψηλότερων ρυθμών αποστράγγισης και χαμηλότερης ικανότητας απορρόφησης του Καλίου που μπορούν να συνεισφέρουν στην κίνηση του Καλίου σε χαμηλότερα τμήματα του εδαφικού προφίλ.

Οι διαφυλλικές εφαρμογές του Καλίου είναι πιο συχνά εφαρμοζόμενες στην περίπτωση που μία καλλιέργεια έχει σταθερές ανάγκες σε Κάλιο στη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου και όταν το Κάλιο στρωματοποιείται στα ανώτερα εδαφικά στρώματα, ή όταν λιπαίνουμε φυτά με βαθειά ριζικά συστήματα.

 Πηγή: Nutrientstewardship.com , blog.farmacon.gr